Εμείς ειδικά, εμείς που παρά τις όποιες προσωπικές μας ενστάσεις βάζαμε πάνω από όλα τον άνθρωπο και στεκόμασταν ενάντια στην «ισλαμοφοβία», εμείς πρώτιστα οφείλουμε να μιλήσουμε. Και να παραδεχθούμε ότι σφάλλαμε.
Το Ισλάμ είναι πρόβλημα, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Είναι μια θρησκεία απόλυτη και φανατική, γεμάτη με μισογυνισμό, μισαλλοδοξία, ομοφοβία και με ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό το οποίο την καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνη: το γεγονός ότι οι πιστοί νομιμοποιούνται από την ίδια την «εντολή του Θεού» να φτάσουν σε όλων των ειδών τις ακρότητες, συχνά δε ενθαρρύνονται να το κάνουν, στο όνομα της πίστης τους και της εξάλειψης των «απίστων».
Τα περί προέλευσης αυτών των αντιλήψεων από την ιουδαϊκή πίστη, επίσης δεν ευσταθούν. Διότι εκείνη πέρασε μέσα από αλλαγές και τροποποιήσεις αιώνων, πέρα από το ότι δεν δίνει περιθώριο για καμία… τζιχάντ. Οι δε εντελώς ακραίες μορφές της είναι περισσότερο στη σφαίρα του γελοίου και της παραποίησης της θρησκείας. Έτσι δε αντιμετωπίζονται.
Το σημαντικότερο; Κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να ακολουθεί μία θρησκεία. Είναι μια πεποίθηση. Μια ιδέα. Το να διαφοροποιείς οποιονδήποτε λόγω της καταγωγής του, της γλώσσας του, του φύλου, του χρώματος, του σεξουαλικού του προσανατολισμού, είναι σαφέστατα ρατσισμός. Το να υποδεικνύεις ότι αποδέχεται αρρωστημένες αντιλήψεις, ειδικά εάν αυτή η αποδοχή είναι τρόπος ζωής ο οποίος νομίζει ότι επιβάλλεται από κάποια ανώτερη δύναμη, δεν είναι ρατσισμός. Δεν ευθύνονται οι άλλοι εάν εσύ θεωρείς ότι υπό τις όποιες περιστάσεις δικαιούσαι να κάνεις τζιχάντ και να σφάζεις.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Αμέτρητοι ΔΕΝ προσαρμόζονται διότι δεν θέλουν να προσαρμοστούν και είναι απόλυτα λογικό όταν ο «Θεός» τους τους λέει ότι ο δυτικός τρόπος ζωής είναι έκλυτος και ενάντια στα όσα το Κοράνι επιβάλλει. Οι κοσμικοί μουσουλμάνοι και εκείνοι που αντιλαμβάνονται σε τι εποχή ζουν, καμία διαφορά δεν έχουν από εμάς και το πιο τρανό παράδειγμα αυτού είναι οι Τουρκοκύπριοι στο σύνολό τους, όπως και οι κοσμικοί της Τουρκίας και αλλού.
Όμως εάν περιμένουμε ότι οι μάζες από τα χωριά της Συρίας ή αλλού θα ενταχθούν στην κοινωνία, δυστυχώς απλώς κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Κάποιοι θα ενταχθούν, οι πλείστοι όχι. Και αυτό δυστυχώς είναι και το τίμημα του πειράματος που πληρώνει η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Σουηδία και όσες άλλες χώρες μπήκαν σ΄ αυτή τη διαδικασία και, σήμερα, βλέπουν τεράστιους αριθμούς μουσουλμάνων κυρίως νέων, να φανατίζονται και να στέκονται απέναντι από τις κοινωνίες που τους φιλοξενούσαν τόσα χρόνια, απλά και μόνο επειδή η θρησκεία τους τους διδάσκει ότι είναι ανώτεροι από τους «άπιστους» και ζουν ανάμεσα σε πλειοψηφίες απίστων οι οποίοι μάλιστα έχουν και το πάνω χέρι.
Θα πρέπει να παραμείνουμε μια κοινωνία ανοιχτή και ανεκτική. Αυτό όμως με τίποτα δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχτούμε το φασισμό του ισλάμ, όπως δεν πρέπει να ανεχθούμε και καμία άλλη μορφή φασισμού και υπόσκαψης της δημοκρατίας: είτε μιλάμε για τους ακροδεξιούς και τις δικές τους εμμονές, είτε για τους ακροαριστερούς οι οποίοι βαφτίζουν «επανάσταση» και «ιδεολογία» τα όποια δικά τους ελλείμματα.
Όποιος δεν γουστάρει, μπορεί να φύγει. Αυτό είναι το σύστημα, αυτoί είναι οι νόμοι μας. Υπάρχει το Ιράν, η Βενεζουέλα, η Ρωσία, το Αφγανιστάν και άλλα πολλά.
Αλλά, ναι, φτάνει με την πολιτική ορθότητα και το φόβο μήπως μας πουν… Ας μας πουν. Θα μας πουν ούτως ή άλλως. Φτάνει.
Costas Constantinou